Op een boerderij in Noordbroek, vlak bij de boerderij van de familie Arkema waar ik mijn soepfabriek in 2005 startte, teelt Mieke Bos heerlijke moddervette Franse wijngaardslakken. Ze teelt ze in twee kassen in de boerenschuur van haar man. En gedurende het slakkenseizoen (van april tot december) is het daar een drukte van belang. Want een slak mag dan traag zijn, eten en zich voortplanten kan hij als de beste. Een voorraad slak heeft zich binnen een mum van tijd verachtvoudigd. Mieke’s Aspersa Gros Gris hebben door hun dieet van melkpoeder, kruiden en vermalen granen lekker veel smaak van zichzelf. Het zijn wat mij betreft dan ook prima vleesvervangers deze efficiënte eiwitpakketjes die zoveel sneller groeien dan koeien, varkens of kippen. Aan mijn eerste kennismaking met Miekes slakken denk ik niet graag terug. Zij gaf me een netje om wat mee te experimenteren. Zo vanuit de koelkast alwaar de slakken kunstmatig in een diepe winterslaap werden gehouden. In die staat kun je slakken zo in een pan gooien zonder dat ze lijden. Echter, eenmaal in de auto (waar het nogal warm was) ontwaakten de slakken: door het temperatuurverschil dachten ze dat het lente was en vrolijk en uitgerust kropen ze uit hun huisjes. Bij de ‘fabriek’ gooide ik nog een plens ijskoud water op ze in de hoop dat ze weer zouden inslapen, maar nee, de jongens bleven wakker. Sterker: ze werden er nóg blijer van! Uiteindelijk heb ik ze, in enigszins verwarde toestand, zo in de kokende bouillon gegooid van waaruit direct een ijzingwekkend hard gefluit opsteeg. Het was afschuwelijk. Ik stelde mij slakken in doodsnood voor die in de hete bouillon lagen te gillen. Later hoorde ik dat het gefluit ontstaat door de lucht die uit de huisjes ontsnapt. Die uitleg luchtte weliswaar op, maar helemaal verlost van dat gruwelijke beeld zal ik wel nooit raken.